Rozdział XI

Rozdział XI

Przyjęcia ciąg dalszy

♫

Cyril spojrzał łagodnie na bladą twarzyczkę mademoiselle Estelle. Koralowe usta dziewczyny, tak delikatne, jak płatki róży, lekko drżały pod wpływem nierównego oddechu.

- Czy twój… czy twój ojciec jest dobrym lekarzem? - spytała go po chwili, gdy szli razem w stronę barokowej fontanny, po skończonym tańcu. Z altany dobiegała wolna muzyka, a wokół mijały ich co chwile, roześmiane twarze arystokratów. Zdążywszy się już upić, musującym Moët & Chandon, rumiani na twarzy, francuscy arystokraci, śpiewali donośnym tenorem nieparlamentarne, żołnierskie pieśni.

- Dlaczego książę Jabłonowski zaprosił tych niewychowanych francuzów?! - syknął Cyril, zasłaniając rękami uszy dziewczyny, do momentu, gdy arystokraci podeszli chwiejnym krokiem do grupki włoskich hrabiów. - A jeśli chodzi o twoją przyjaciółkę, proszę się nie denerwować. - Popatrzył łagodnym wzrokiem na dziewczynę, poprawiwszy prawą ręką, jedwabny krawat w karmazynowe pasy. - To najlepszy lekarz w całej Florencji. Drugiego takiego ze świecą szukać w okolicy.

- Moja przyjaciółka spadła ze schodów. Mam nadzieję, że to nic poważnego - powiedziała młoda hrabianka, wpatrując się bacznie w postać chłopaka, którego jasne włosy zaczął targać chłodny wiatr.

- To może być zwichnięcie lub złamanie - stwierdził, podtrzymując dolną część twarzy lewą ręką. Zrobił to w taki sposób, że  podparł kciukiem żuchwę, a wskazującym palcem wąskie wargi malinowych ust, które wydały się dziewczynie jeszcze bardziej cieńsze. - W każdym razie, to nic poważnego - skwitował.

- Zapewne masz rację. Jednak wszystkiego dowiemy się, gdy twój ojciec wróci na przyjęcie. Wróci, prawda?

- Być może - odparł lakonicznie Cyril. – Jeśli wróci, będzie musiał zbadać naszych awanturników. - Cień ironicznego uśmieszku przemknął po jego obliczu.

- Mówisz o Maxime i Alessio ? Przecież sam stwierdziłeś, że to tylko parę siniaków - zaniepokoiła się dziewczyna, ścisnąwszy mocno dłoń młodzieńca, tak że przez chwilę zastygli oboje niby w jednej z chassé-croisé.

- To prawda, lecz chyba już znasz na tyle księcia Jabłonowskiego, iż zdążyłaś zauważyć jego nadwrażliwość. Jak on się niepokoi o swoich bratanków… - powiedział Cyril, dobitnie akcentując ostatnie słowa. - Ile to mi razy ojciec opowiadał o tym, jak przed dwoma laty książęta, po długim droczeniu się, przybiegli do stryja z zakrwawionymi nosami. „Mon Dieu!” - lamentował monsieur Jabłonowski. – „Moi biedni chłopcy, moi biedni chłopcy!” - głośno krzycząc, zwrócił się do służącej, aby wezwała mojego ojca.  – „Przecie to tylko nieduże krwawienie. Wystarczy zatamować chusteczką i dać parę zimnych okładów na kark.” - powiedział ojciec po przybyciu na miejsce. – „Proszę się uspokoić, monsieur!” - Gromkim głosem natychmiast  zakończył te niepotrzebne zawodzenia. –„Dziękuję , po stokroć dziękuję, doktorze Popolovynsky!” - książę ze łzami w oczach, niemalże, całował nogi mojego ojca. Takiego to stryjka mają twoi przyjaciele - westchnął Cyril, kończąc swoją zajmującą opowieść.

- Doprawdy, chevalier tak go ocenia? - posmutniała dziewczyna. - On tylko się bał o ich zdrowie…

- Gdybyś widziała to panienko na własne oczy - przerwał jej Cyril cichym śmiechem. - Gdy przybiegła do nas służąca księcia, prosiła o pomoc tak jazgocząc żałośnie, iż pomyśleliśmy, że do umierającego mojego ojca wołają. Dobrze, służąca mogła przesadzić w swych lamentach, lecz po księciu mój ojciec się tego nie spodziewał.

- Ja jednak uważam, iż nie było w tym nic złego - odparła zirytowana dziewczyna, szybko trzepocząc długim wachlarzem ciemnych rzęs.

- A czy ja mówię, że coś złego. Po prostu śmieszy mnie takie zachowanie - rzekł, zasępiwszy się, a jego błękitne oczy przybrały barwę zachmurzonego nieba. - Przepraszam, jeśli uraziłem panienkę - dodał ciężko wzdychając. - Mademoiselle jest taka delikatna…

- Smuci mnie tylko fakt, iż chevalier tak mówi o stryju Maxime’ a i Alessio za ich plecami. Proszę! - dodała po chwili - O wilkach mowa! - Estelle dostrzegła w tłumie gości dwóch młodzieńców w zakurzonych garniturach, którzy, wrogo na siebie spoglądając, rozmasowywali rękami obolałe policzki i chłodzili zakrwawione wargi zimną wodą z fontanny.

- Niech mi chevalier wybaczy, ale muszę ich spytać, czy wszystko w porządku.

- Panienko Estelle! Już mówiłem, że to ich osobista sprawa - krzyknął za nią Cyril.

Lecz ona go już nie słyszała, tylko ile sił pobiegła w stronę przyjaciół.

- Tak - westchnął młodzieniec, krzyżując ręce na piersi. - Zbyt delikatna…

~*~

♫

- Maxime! Alessio! - krzyknęła młoda hrabianka, podchodząc się do chłopaków. Młodzieńcy natychmiast poznali ją i przeciskając się przez tłum gości, po chwili, stanęli przed dziewczyną.

- Estelle… - zaczął nieśmiało Alessio. - Jest nam niewymownie głupio za to, co się stało. Zachowaliśmy się niekulturalnie.

- Wybacz nam - dodał Maxime, wbijając wzrok w dziewczynę, na której twarzy pojawiły się purpurowe wypieki. Ona też, po części, czuła się winna, że doprowadziła do kłótni pomiędzy braćmi.

- Ja również was przepraszam - rzekła cicho, odgarniając z czoła niesforne kosmyki miodowych loków.

- Jednym słowem, każdy z nas popełnił jakiś błąd, ale czy to powód by być niezadowolonym do końca przyjęcia?  Wszak errare humanum est - podsumował Maxime, uśmiechając się łagodnie.

- Masz rację - odparła Estelle, choć nie wiedziała co oznacza owa łacińska sentencja. - A teraz wybaczcie mi, ale chciałabym coś przekąsić w bufecie.

- Oczywiście, zaraz do ciebie dołączymy - powiedzieli szybko, wyszczerzając zęby w szerokim uśmiechu.

Stoisko, pod kolorowym baldachimem, które pełniło funkcję bufetu dla gości, mieściło się w niedużej odległości od barokowej fontanny. Dziewczyna, od samego początku przyjęcia, nie miała czasu, aby spróbować smakołyków, które przygotowała kucharka księcia Jabłonowskiego. Dopiero teraz, gdy poczuła ciche burczenie w żołądku, postanowiła zajrzeć do bufetu. Było tam tyle pyszności, że Estelle oblizała różowe wargi ust, a jej oczy natychmiast zabłyszczały, jak wieczorne gwiazdy. Młoda hrabianka ujrzała rząd stołów; były one dębowe, nakryte lnianymi obrusami lub serwetkami z angielskiej koronki. Wokół nich krzątali się eleganccy lokaje, w ciemnych garniturach i złotymi spinami u mankietów. Co chwilę wnosili na srebrnych tacach różnego rodzaju potrawy. Czegóż tam nie było; trzy szklane patery z pomarańczami, kiściami białych  winogron i kawałkami melona. A także srebrne blaszki z ciastami, wśród których znalazły się jabłeczniki z kruszonką oraz placek malinowy z truskawkową galaretką, a nawet porcje lodów pistacjowych z wiórkami z orzechów włoskich i kokosu w małych, szklanych pucharkach. Oczywiście nie mogło tam też zabraknąć kruchych ciasteczek czekoladowych i babeczek z wisienkami. Ułożone na porcelanowych talerzach, kusiły uczestników przyjęcia słodkim lukrem i czekoladową posypką.

- Jak to wszystko cudnie wygląda… – szepnęła Estelle, biorąc do ręki babeczkę w papierowej foremce, którą po chwili włożyła do ust. To samo uczyniła z kawałkami soczystego melona i dużą porcją malinowego ciasta. Gdy skończyła jeść, poczuła suchość w gardle i skierowała się w stronę szklanek z zimną lemoniadą.

Tymczasem młodzi książęta, pod nieobecność przyjaciółki, wcale nie mieli zamiaru przerywać  kłótni. Gdy tylko Estelle zniknęła z ich pola widzenia, przyrodni bracia, na nowo zaczęli droczyć się ze sobą.

- To wszystko przez ciebie! - krzyknął Alessio, zaciskając pięści.

- Co wszystko przeze mnie ?

- Nie udawaj! Zawsze się wymądrzasz i nawet teraz musiałeś popisać się znajomością łaciny! – warknął starszy z braci, marszcząc ciemne, krzaczaste brwi. Już miał zamachnąć się na Maxime’a, gdy nagle poczuł na ramieniu czyjąś mocną dłoń.

- Panowie! - Gromki głos księcia Jabłonowskiego zabrzmiał za plecami młodzieńców, którzy lada chwila znów byli skłonni rzucić się na siebie z krzykiem. - Czy wy nie potraficie zachować się w towarzystwie? - westchnął ciężko, załamując ręce w geście bezradności.

- Przepraszamy, stryju - powiedzieli jednogłośnie, spuszczając głowy, jak  małe dzieci, które w taki sposób okazują swoją skruchę, za zjedzenie ostatniego kawałka czekoladowego ciasta.

- Mam nadzieję, że to się już więcej nie powtórzy! - Pogroził im palcem. - Jednak nie po to tu się zjawiłem – powiedział, zmieniając ton głosu na mniej szorstki. - Chciałem wam przedstawić moją znajomą i jej wnuczkę - oznajmił po chwili, przywołując do siebie skinieniem ręki starszą damę.

Natychmiast zjawiła się przy nim starsza pani; była to kobieta ponad sześćdziesięcioletnia, w atłasowym kapeluszy barwy błękitnej, który zdobiły duże, pawie pióra. Jej, spoglądająca spod nakrycia, głowa miała gęste, przyprószone siwizną włosy, które niegdyś musiały mieć odcień złocisto-miedzianego brązu, o czym świadczyły pojedyncze pasemka opadające na długą, żylastą szyję. Twarz starowinki była pociągła, z wyraźnie zaznaczonymi kośćmi policzkowymi.

- Simonetto - Antoni zwrócił się do damy. - Oto moi bratankowie, książęta Alessandro i Maximilien Jabłonowscy.

- Buongiorno, ragazze – powitała ich lekko drżącym głosem, a po chwili, na jej twarzy, pojawił się łagodny uśmiech.

 Gdy uśmiechnęła się, można było dostrzec małe dołeczki, które przypominały bardziej ślady po ospie, niż dodające urody wgłębienia. Jej oczy były jak dwa węgielki, które jako jedyne zdołały zachować pozostałość południowej urody i gorącego temperamentu. Gdyż, nie były jak u kobiet w jej wieku przekrwione, lecz iskrzyły się niczym figlarne płomienie ognia. Strój owej damy świadczył o wrodzonej elegancji i poczuciu dobrego smaku. Gdyż wystroiła się w pasującą do kapelusza, jasnobłękitną suknię, z białym, koronkowym przybraniem.

- Boungiorno, signora - odparli chórkiem książęta bez większego entuzjazmu.

~*~

♫ 

Nagle Estelle, która właśnie wychodziła z bufetu, rozpoznała kobietę, która stała przy książętach Jabłonowskich. Obserwując zza stoiska postacie przy fontannie, chciała się przekonać, czy lada chwila pojawi się również dobrze znana jej osoba.

 - A oto moja wnuczka - rzekła  po chwili staruszka po francusku, lecz z wyraźnym włoskim akcentem. - Przedstawiam wam Héloïse, jedną z córek mojego syna, markiza de Saint-Blaune.

- Eloise, babciu! Mów na mnie Eloise! - Estelle nie myliła się, dawna przyjaciółka jej kuzynki, pojawiła się na przyjęciu, tak jak przewidywała.

Smukła blondynka, wystrojona w bladoróżową suknię z atłasu i kapelusz ozdobiony herbacianymi różami, uśmiechnęła się zalotnie, podchodząc do Alessio i Maxime’a.

- Ciao - powiedziała swoim zwyczajem, z przesadną słodyczą w głosie i zatrzepotała chińskim wachlarzem, który trzymała w ręce. - Jest mi niezmiernie miło – dodała, wpatrując się uważnie piwnymi oczami w młodzieńców.

- Zajmijcie się naszym gościem - nakazał bratankom Antoni. - A ja pokażę markizie posiadłość - dodał zwracając się do Simonetty.

 - To… to dla nas zaszczyt poznać tak piękną mademoiselle - powiedział Maxime i natychmiast ucałował delikatną dłoń dziewczyny.

Alessio zagryzł wargę z niezadowolenia i pośpiesznie przemówił do dziewczyny.

 - Może masz ochotę na spacer? Zapewne jeszcze nie widziałaś pięknego ogrodu naszego stryja - rzekł, po czym podał jej rękę, chcąc uścisnąć dłoń dziewczyny, lecz ona mu na to nie pozwoliła i odwróciwszy się, zarzuciła w jego stronę złocistymi włosami.

Alessio poczuł silną woń jej kwiatowych perfum, które natychmiast go odurzyły.

- Innym razem – odparła, mrugnąwszy okiem i cicho zaśmiała się.

- Zapewne od spacerów, wolałaby mademoiselle zatańczyć. Czy mogę prosić? – spytał Maxime, uśmiechając się szarmancko.

- Nie, nie teraz. Czy jest gdzieś tutaj ławka? Chciałabym usiąść i odpocząć. Te nowe buty tak mnie uwierają – westchnęła żałośnie.

- Oczywiście, proszę za mną… - Maxime chciał zaprowadzić dziewczynę do altany.

- Po co biedna Eloise ma cierpieć idąc w tych niewygodnych butach. Chętnie zaniosę tam mademoiselle na rękach! – wtrącił pośpiesznie Alessio.

- Na rękach!- krzyknęła Estelle, która wyraźnie słyszała rozmowę książąt z panną de Saint-Blaune.  - Tego już za wiele! – dodała i już miała podejść do nich, gdy wtem pojawiła się przy niej ciocia Juliette i Mathieu.

- Jak dobrze, że cię znalazłam, gwiazdeczko. Wracamy do domu - oznajmiła kobieta, poprawiając kapelusz.

- Tak wcześnie?

  Już po siódmej. Jest jeszcze widno, lecz Mathieu powinien dawno spać – dodała, patrząc z zatroskanym wyrazem twarzy na sześcioletniego synka, który przecierał oczy.
 - Ależ ciociu…

- Już zdążyłaś się wybawić, spotkałaś przyjaciół – uśmiechnęła się ciocia. – Pamiętasz? Obiecałaś wszystko opowiedzieć Drishce.

 - Tak, pamiętam. A czy już wiadomo, co jej jest. Podobno miał przybyć na przyjęcie doktor Popolovinsky.

 - Nic o tym mi nie wiadomo – odpowiedziała Juliette. – Jednakże spotkałam jego syna, Cyrila. Pojedzie z nami, ponieważ ma coś do przekazania ojcu. To bardzo miły chłopak. Czy zdążyłaś go poznać?

- Tak, ciociu - powiedziała cicho Estelle i jeszcze raz obróciwszy się w stronę książąt Jabłonowskich i Eloise, podążyła za ciotką i kuzynem do bryczki.