Rozdział XVII

Rozdział XVII

Magiczne sztuczki

♫

Cyril  spojrzał łagodnie na młodą dziewczynę, haftującą kwiecisty wzorek na lnianej serwetce. Ciemnowłosa postać o morskich oczach, które przypominały wzburzone fale, z niezwykłą precyzją przeciągała kolorowe nitki przez ucho igielne, po czym tworzyła z nich barwne krzyżyki, układające się z pewnej odległości w płatki różane i smukłe kielichy tulipanów.

- Panno Drishko - wyszeptał chevalier Popolovinsky, podchodząc bliżej dziewczyny, która nie przerywała swojej roboty. – Wysłuchaj mnie … - Spróbował ponownie, jednak Rosjanka nie miała zamiaru spojrzeć w jego oblicze. – Proszę…

- Cyril! – jęknęła, przerywając haftowanie, gdy tylko poczuła palce młodzieńca na swoim policzku.

- Ja… Przepraszam, to było nietaktowne zachowanie. Wybacz…  nie powinienem... – mówił szybko przerywanymi słówkami, cofając dłoń. – Uraziłem panienkę…

- Nie, chevalier Popolovinsky. To ja proszę o wybaczenie…  -  powiedziała cicho, spuszczając głowę. Tak wiele ci zawdzięczam, a wciąż w pełni nie potrafię zaufać.

- Nie żywię do panienki żadnej urazy, moja droga Drishko. Wiem, że kochasz Maxime’a…  Estelle mi powiedziała, gdy czekałem, aż się ockniesz. Myślałem, że zemdlałaś na wieść, że książę Antoni Jabłonowski jest twoim ojcem. Jednakże nigdy bym nie pomyślał, że bardziej przeraził cię fakt, iż Maxime to twój kuzyn. Zatem będziesz go mogła poślubić. Małżeństwa wśród kuzynostwa są często spotykane, zwłaszcza u rodzin arystokratycznych, a wiemy już, że twoja matka była ze szlacheckiego rodu…

- Proszę, Cyril… - Dziewczyna  natychmiast przerwała jego wypowiedź. - Może sobie coś imaginowałam, ale teraz to już jest pewne, iż Maxime ożeni się z mademoiselle de Saint-Blaune…

- Słusznie, u kuzynów mogą wystąpić powikłania, choroby, a ich dzieci prawdopodobnie umrą przedwcześnie – podjął chudy blondyn. - A zatem chcesz powiedzieć, że przyjęłabyś moje uczucie tylko z litości. – Młodzieniec przegryzł wargę, ale po chwili ciężko westchnął i, próbując złagodzić swoje rozdrażnienie, przemówił spokojnie do Drishki, która strasznie pobladła. - Jesteś najrozsądniejszą panną jaką znam. Tyle zalet; dobroć, pracowitość, lojalność, a przy tym jesteś muzycznie uzdolniona i twoją urodę mogliby wychwalać w pieśniach średniowieczni trubadurzy, gdybyś żyła w tamtych czasach. Byłbym twoim rycerzem, walczyłbym z każdym, kto by tylko wywołał twój smutek i niezadowolenie. Jakże pięknie byłoby umrzeć z twoim imieniem na ustach… - mówił jak natchniony, a Rosjanka poczuła mocny uścisk dłoni Cyrila, na swoich delikatnych palcach. - Panno Drishko… - Chevalier Popolovinsky uklęknął przed dziewczyną, która wstała, by powstrzymać go od tego czynu. - Jeśli mnie nie kochasz, rzeknij tylko słowo, a zniknę jak cień. Jednak, jeśli żywisz do mnie choć trochę sympatii, pozwól mi chociaż być twoim sługą, wiernym przyjacielem. Uczynię dla ciebie wszystko, bo na to zasługujesz. Możesz kochać Maxime, jako kuzyna, jako przyjaciela z dawnych lat, a nawet miłością, z której rodzi się pożądanie. Jednak czy będziesz szczęśliwa? Czy trwając przy swoich ideałach będziesz potrafiła znieść cierpienie nieodwzajemnionego uczucia? Maxime jest zakochany w mademoiselle Eloise i jestem przekonany, że gdyby miał nagle poślubić ciebie, zrobiłby to, bo karze mu rodzina. Wierzę, że byłby dobrym i czułym mężem, ale jego serce wciąż należałoby do Eloise. A nie ma nic gorszego, niż kochać kogoś, kto już dawno serce stracił. Możesz mieć jego ciało, ale bez serca. Czy o tym marzyłaś? Wiem, iż nigdy nie będę dla ciebie tak ważny jak Maxime, ale proszę pozwól mi dalej cię uwielbiać… Drisho, droga panno Alexandrine Dmitriejewno, tak bardzo cię kocham…

Rosjanka nie mogła się ruszyć z miejsca. Czuła się jakby nie miała jednej zwichniętej nogi, lecz obie złamane i unieruchomione w grubej warstwie gipsu, która uniemożliwiała każdą próbę przesunięcia kończyn. Ciemne plamy pojawiły się przed jej oczami, a do głowy uderzały fale gorąca. Była pewna, że zaraz zemdleje, lecz oto zrozumiała, czym jest prawdziwa miłość.

„Dziękuję, Estelle” – przeszło jej przez myśl. Przypomniała sobie bowiem ostatnia rozmowę z przyjaciółką.

 Młoda hrabianka nie była tego dnia obecna, ponieważ  pojechała z wujostwem do Fiesole na powitanie markiza de Saint- Blaune i jego rodziny. Rodzice mademoiselle Eloise przyjechali do Italii, aby zabrać córkę do Paryża. Dziewczynie bardzo zależało na tym, aby jej najbliżsi poznali bliżej książąt Jabłonowskich. Zatem tydzień po urodzinach Maxime miało dojść do spotkania między ich rodzinami oraz zaprzyjaźnioną arystokracją.

Drishka jeszcze raz  podziękowała w duchu Estelle, po czym otworzyła niepewnie malinowe usta. Drżała na całym ciele, lecz mimo to, próbowała przemówić z całym opanowaniem, na jaki w tej chwili mogła się zdobyć.

- Cyril, mój drogi. Jest mi niewymownie głupio. Żyłam w jakimś wyimaginowanym  świecie, gdzie wszystko miało się układać jak w bajce.  Rzeczywistość jest inna. Po co komu ideały, wzorce czy inne nierealne marzenia, jak można mieć to, co prawdziwe… Wiem jedno, twoja miłość jest najprawdziwsza, a ty zawsze będziesz moim oddanym przyjacielem. To tak wiele dla mnie znaczy, jeszcze nikt nigdy nie okazał mi tyle, ile tobie zawdzięczam. Cyrilu, proszę cię tylko o jedno…

- Mów, co pragniesz, a rozkoszą będzie dla mnie to spełnić.

- Cyrilu Władimirowiczu Popolovinsky, czy mogłabym sobie wyobrazić wspanialszego męża?  Ufać komuś bardziej, niż tobie? Chcę, abyś był moim rycerzem, a ja zostanę panią twojego serca już po wszystkie dni mojego życia, dlatego proszę wybacz mi. Wybacz mi wszystko, w czym ci zawiniłam. Nie jestem godna, aby choć szepnąć jak bardzo cię kocham…

- Naprawdę nie mam ci czego wybaczać!  Kocham moją Drishkę całym sercem i jak najbardziej jest ona mnie godna. Życie bym poświęcił dla niej!  Modlę się w duchu, aby ta cudowna chwila trwała wiecznie. Alexandrine Dmitriejewno, czy zostaniesz moją żoną?

- Tak… – rzekła Drishka, niemalże płacząc, a Cyril nałożył na jej palec pierścionek zaręczynowy.  Małe, diamentowe oczko błyszczało, niczym tysiące gwiazd.

- Już zawsze będziemy razem, Drisho – szepnął chudy blondyn,  składając na ustach wzruszonej dziewczyny namiętny pocałunek.

~*~

♫

W tej samej chwili, gdy Drishka przyjmowała zaręczyny Cyrila, siedemnastoletnia Estelle siedziała cicho przy dębowym stole w salonie markizy de Saint-Blaune. Pomieszczenie, gdzie starsza pani przyjmowała gości z arystokracji, było przestrzenne i urządzone z wielkim przepychem. Same marmurowe ściany i terakotowa posadzka zdawały się lśnić bardziej od srebrzystej tafli lustra, a do tego dochodziły liczne zdobienia przy oknach, sztukaterie i cała kolekcja małych portrecików członków rodziny, których to wizerunki były oprawione w mosiężne ramy. Charakterystyczne dla markizów de Saint-Blaune zaokrąglone rysy twarzy i piwne oczy wykrzywiały swoje nadęte oblicza, jakby w grymasie niezadowolenia. Estelle czuła się wśród nich jak intruz i nie miała najmniejszej ochoty, aby zapoznać się osobiście z całą familią. Dziewczyna spojrzała w górę, szukając pomocy. Jednak poczuła jeszcze większy strach, zauważywszy monumentalne malowidło.

- Młodą hrabiankę zaciekawił nasz barokowy fresk? – spytała Simonetta de Saint-Blaune.

- Jest niesamowity… - wyszeptała dziewczyna, pomyślawszy, iż fragment obrazu może lada chwila spaść na jej głowę.

- Mitologiczny obraz zdobi ten sufit od pokoleń. Przedstawia Amora i Psyche.

- Doprawdy przepiękny – wtrąciła się Juliette. – A kiedy wreszcie ujrzymy  rodzinę pani syna?

- Są na spacerze w ogrodzie razem z księciem Antonim Jabłonowskim. Héloïse i Maximilien przygotowują niespodziankę dla nich oraz zaproszonych gości, dlatego zabronili im przebywać w willi.  – odparła Simonetta.

- Zatem czyż i my nie powinniśmy do nich dołączyć? – zapytał Eduard, zerkając nerwowo na małego Mathieu, który bujał się na krześle.

- Héloïse była tak bardzo zauroczona pani grą na skrzypcach podczas przyjęcia u książąt Jabłonoskich, iż zapragnęła, aby droga madame coś zagrała dla jej rodziny.

- A to niespodzianka! – jęknęła Juliette. – Mogła mnie uprzedzić wcześniej, nie mam ze sobą skrzypiec…

- Jak to? Przecież wysłałam pani wiadomość razem z zaproszeniem. – Zagryzła wargę starsza dama. -   Zatrzymałam was tutaj myśląc, że zaraz zacznie droga madame swoja próbę…

- Przykro mi, nie dostałam żadnej wiadomości – odparła Juliette. – Zapewne zagubiła się na poczcie. Bez skrzypiec nie zagram! Będę musiała przeprosić mademoiselle de Saint-Blaune .

- Proszę się nie martwić, kochana ciociu – odezwała się Estelle. – Do Florencji nie jest stąd daleko! Mogę pojechać po skrzypce do domu. Wystąpi ciocia…

- Nasz powóz już dawno odjechał. Stangret obiecał wrócić po nas dopiero za cztery godziny – posmutniała Juliette.

- A jednak to wspaniały pomysł, mademoiselle Estelle! – Klasnęła w dłonie Simonetta. – Mój samochód jest przed bramą wjazdową… Weź pięć lirów – rzekła, wyjmując pieniądze z eleganckiej portmonetki. – Poszukaj mojego służącego - Biaggio, pamiętasz go? Poproś w moim imieniu, aby pojechał z tobą do Florencji, a liry przyjął za fatygę.

- Grazie, signora de Saint-Blaune. Obiecuję, że przyjadę na czas!

Młoda hrabianka pobiegła przed willę, aby odnaleźć młodzieńca. Dobrze znany samochód markizy znajdował się, tak jak powiedziała przed bramą, lecz po Biaggio ani śladu. Dziewczyna westchnęła cicho i miała już wracać do madame de Saint-Blaune po konkretne wskazówki znalezienia służącego, gdy wtem ujrzała opalonego młodzieńca, który nucił coś pod rozłożystym cyprysem.

- Biaggio! – Młodej hrabiance zabłysły oczy.

- Signorina Estelle… - Młodzieniec rozpoznał młodą hrabiankę. – W czym mogę służyć?

Estelle uśmiechnęła się promiennie i zaczęła tłumaczyć mu, jak miałby jej pomoc, aby dostała się szybko do domu.

Zaraz po tym, jak Estelle opuściła salon, w pomieszczeniu zaczęli gromadzić się zaproszeni goście, którzy zostali poproszeni przez Maxime’a, aby tam poczekali zanim zacznie się występ.

– A… bambino mio! – radośnie krzyknęła Simonetta, zobaczywszy we drzwiach syna.

- Mamma! – Uradowany mężczyzna o piwnych oczach, ucałował jej  pomarszczoną dłoń.

Był to markiz Yves de Saint-Blaune.  Po przywitaniu się z matką, podszedł do Juliette Ellard i jej rodziny.

- Bonjour , madame – powiedział, skłoniwszy głowę. – Jak miło, że zawitaliście do Fiesole.

- Dziękujemy za zaproszenie.  Myślałam, że przybył pan z małżonką.

- Ależ oczywiście,  ona też tu jest. Genevieve! Oto i ona – uśmiechnął się postaci, która po chwili przekroczyła próg salonu.

Do pomieszczenia weszła wysoka kobieta w bladoróżowej sukni i naszyjniku z drobnych pereł. Miała pociągłą twarz o regularnych rysach. Cienkie, piaszczyste kosmyki włosów układały się w misterny kok według najnowszej mody, a krwistoczerwone usta poruszały się szybko, gdy wymieniała grzeczności z teściową i gośćmi. Nie brak jej było pewności siebie i dumy. Wyniośle spojrzała po wszystkich twarzach zgromadzonych w salonie.

- Bonjour! Miło znów ujrzeć szanownych przyjaciół naszej rodziny. Jaki śliczny chłopiec – pogłaskała po głowie Mathieu, który wstał ze swojego miejsca i grzecznie przywitał się z markizą. – Czyż nie jest u państwa na wakacjach bratanica? Dlaczego nie przyjechała, aby nas przywitać?

- Estelle… - zaczęła niepewnie Juliette. – Spóźni się, może zdąży na koniec przyjęcia.

- Czy coś się stało?

- Zaniemogła ostatnio, a nie chcieliśmy jej przemęczać – skłamał Eduard. Zrobił to, ponieważ nikt nie mógł wiedzieć o tym, że nie dotarła wiadomość o koncercie Juliette. Genevieve nie była lubiana przez państwo Ellard i ich rodzinę, dlatego taka sytuacja mogłaby się szybko obrócić przeciwko nim.

- Quel dommage! – rzekła lakonicznie, gdyż usłyszała głos swojej najmłodszej córki.

- Maman! Maman! – krzyknęła mała dziewczynka, która mogła mieć najwyżej dziesięć lat. Jej kręcone włosy o barwie pszenicy falowały delikatnie, gdy wbiegła do salonu. Była ubrana w liliową sukienkę do kolan, a na głowie miała jedwabną kokardkę.

- Hyacinthe! Jesteś wśród gości, przywitaj się grzecznie!

- Pardon, maman… - odparło dziecko, po czym dygnęło w stronę ludzi zebranych w salonie.

- Co się stało, kruszynko? – spytał dziewczynkę ojciec.

- Eloise i Maxime serdecznie zapraszają wszystkich do sąsiedniego pokoju na występ. To będzie coś specjalnego! – odparła, radośnie skacząc.

- Zaraz tam będziemy. A  Hélène i Blaise dalej spacerują po ogrodzie?

- Non. Razem z Hugo i Claire zajęli już miejsca… Tylko na was czekamy.

- Cóż, moi państwo. Zobaczmy, co przygotowały dla nas nasze dzieci.

~*~

♫

Ustawione w trzech rzędach krzesła czekały już na gości. Jako pierwsza weszła Simonetta de Saint- Blaune, której podał ramię Maxime. Młodzieniec był ubrany jedwabny frak  o ciemnej barwie, a jego głowę ozdabiał cylinder. Kobieta z jego pomocą zajęła miejsce w pierwszym rzędzie, przed którym znajdował się niewielki stolik z taliami kart i kolorowymi wstążkami. Była tam też mała skrzynka z żelaznym okuciem, której przyglądała się zaciekawiona panna Eloise. Wystrojona w morelową sukienkę, której falbany sięgały do kostek, nachylała się coraz bliżej tajemniczego przedmiotu.

- Jeszcze nie teraz. – Pogroził palcem Maxime. – Zaczekaj na przedstawienie…

- Co w niej jest? – spytała blondynka, uśmiechając się słodko.

- Wkrótce się dowiesz, a teraz dołącz do widowni – odparł młodzieniec, biorąc do ręki talię kart.

- Czy już wszyscy zajęli miejsca? – spytał Hugo, pierworodny syn markiza de Saint-Blaune. Mężczyzna posiadał podobną do matki wydłużoną twarz oraz oczy barwny piwnej, takie same jak młodsza siostra - Eloise. Tuż obok niego siedziała Claire, jego młoda żona.

Kobieta  bawiła się złotym medalionem, który zdobił jej smukłą szyję, a co jakiś czas zerkała w stronę przybyłych gości swoimi wielkimi, błękitnymi oczami. Nie była lubiona w rodzinie de Saint-Blaune. Wszyscy uważali, że jest za spokojna i cicha. Według Genevieve byłoby dla niej lepiej, gdyby została mniszką lub pustelnicą. Wtedy jej syn nigdy by się nie ożenił z tą „nieśmiałą ropuchą”. Jednak, jak miała się nie zgodzić na to małżeństwo, skoro Claire jest jedyną córką wicehrabiego de Valois – wpływowego arystokraty, który dał ukochanemu dziecku w posagu trzy wioski na południu Francji, mały dworek i sto tysięcy franków.

Tak jak markiza była przeciwna małżeństwu syna, tak bardzo popierała związek najstarszej córki z amerykańskim przedsiębiorcą o francuskich korzeniach. Blaise FitzNelaine uważał się za wnuka  francuskiej hrabiny, która rzekomo zapisała mu w spadku milion dolarów. Nikt jednak nie był do końca pewny, jakie jest jego prawdziwe pochodzenie. Mężczyzna oczarował markizów de Saint-Blaune wysoką kulturą osobistą, szarmanckim zachowaniem oraz pieniędzmi, które wciąż inwestował. Hélène, będąc najstarszą córką, skupiała na sobie całą uwagę matki. Markiza rozpieszczała córkę i nieraz wyraźnie dawała do zrozumienia pozostałym dzieciom, jak bardzo ważne jest dla niej szczęście oraz spełnienie każdej zachcianki ukochanej córki. Lène, bo tak nazywała ją pieszczotliwie matka, wyrosła na piękną dziewczynę, lecz próżną i zadufaną w sobie. Żyjąc w przekonaniu, że należy jej się wszystko od życia, nie raz wywyższała się i pogardliwie traktowała rodzeństwo, a zwłaszcza młodszą o dwa lata siostrę, Eloise. Dziewczyna, dorastając w cieniu starszej siostry, nauczyła się walczyć o swoje oraz zawsze  starała się robić wszystko, by matka także zwróciła na nią uwagę.

- Madame Ellard! – Do Juliette podbiegła mademoiselle de Saint-Blaune.

- Eloise. Jak miło cię widzieć… - odparła nieco zdenerwowana Juliette.

- Czy uświetni pani nasz występ swoją grą na skrzypcach? Babcia wysłała wiadomość, prawda?

- Oczywiście, mademoiselle. Pozwól, że zagram na końcu, aby uwaga gości mogła skupić się na waszych występach.

- Bene, dziękujemy madame Ellard! – odparła uradowana Eloise.

„ Oby Estelle zdążyła…” – pomyślała w duchu Juliette, zajmując swoje miejsce obok męża i synka.

- Nie denerwuj się – pocieszył ją Eduard, odgadując jej myśli. – Niebawem tu będzie…

Gdy tylko wszyscy zajęli miejsca w pokoju, Maximilien uroczyście powitał gości oraz zaprowadził markizów de Saint-Blaune na honorowe miejsca. Rodzice Eloise otrzymali ogromne bukiety kwiatów, a mała Hyacinthe zaśpiewała dla nich piosenkę. Wszyscy byli zachwyceni głosem dziewczynki, która nieco zawstydzona, szybko usiadła obok matki.

- A teraz, drodzy państwo… proszę o wielkie brawa dla magika Maxime’a! – Klasnęła w dłonie Eloise, prezentując młodzieńca w czarnej pelerynie, który ukłonił się publiczności, zdejmując kapelusz.

- Mesdames et Messieurs. Zaraz odgadnę każą kartę, którą ktoś wskaże z widowni… Czy są chętni?

- Ja! – pisnął mały Mathieu, unosząc rękę do góry.

- Zapraszam na scenę! – uśmiechnął się młodzieniec.

Maxime odgadł bez trudu kartę, którą wskazał maluch oraz te, które następnie wskazali markiz de Saint-Blaune i Blaise FitzNelaine. To było nieprawdopodobne, aby młodzieniec szybko i poprawnie odgadywał karty. Ostatecznie zdobył sobie uznanie, gdy wskazywała karty Simonetta.

Przez cały występ młodzieńca Genevieve bacznie obserwowała stosunek młodzieńca do swojej drugiej córki. Miała nadzieje, że podczas pobytu Eloise zdołała już na tyle zainteresować sobą młodego księcia, aby w nieodległej przyszłości bez wahania poprosił ja o rękę. Zaciekawiona na ile udało się to jej córce, postanowiła zabrać ją do Paryża, by ta rozłąka jeszcze bardziej rozpaliła uczucie miłości u Maxime’a.

„ Ten uśmiech, spojrzenie… Tym razem to nie de Lilas-Chavriere odbierze coś co powinno należeć do de Saint-Blaune. Byłam pełna obaw po balu w Operze Wiedeńskiej, a tu proszę… Dziewczyna nawet się nie zjawiła i dobrze! Nie ujrzy jak Maxime ostatecznie udowodni swoją miłość do mojej córeczki. W jego sercu jest tylko ona! Jaka szkoda, że  Lène nie jest w jego wieku… Piękna byłaby z nich para…” – rozmyślała, przyglądając się młodemu księciu, który wyjął z kapelusza białego króliczka i posadził go na kolanach Eloise.

- Cher prince! – odezwała się nagle Genevieve. – Tak pięknie odgadujesz karty… A czy potrafiłbyś rozpoznać którąś z osób w tym pokoju zaledwie po uścisku dłoni?

- To trudne zadanie, madame, ale jednak spróbuję.

- Wspaniale! – Zasłoń mu oczy atłasową wstążką, Eloise, a mała Hyacinthe wybierze kogoś… - dodała, rozglądając się po pomieszczeniu.

„ Tak ją kocha, że każdą kobiecą dłoń nazwie panną Eloise! Kogo by tu wybrać… Lène? Nie upokorzę tak najukochańszego dziecka… A może ropuchę Claire? Mogłaby się dowartościować!” – myślała w duchu.

Wtem drzwi lekko uchyliły się, a do pomieszczenia weszła nieśmiało Estelle, niosąc skrzypce cioci.

„ Idealnie! A jednak zjawiła się! On nie wie, że przyszła więc, tym większe poczuje rozczarowanie, słysząc, jak nazywa ją Eloise! W ten sposób raz na zawsze de Lilas-Chavriere przestanie być konkurencją dla mojej córki…” – Ironiczny uśmieszek pojawił się przez moment na jej twarzy, po czym szepnęła do najmłodszej córki.

- Hyacinthe, podaj Maxime’owi rękę tamtej dziewczyny.

- Oui, maman – odparło dziecko, podchodząc do Estelle.

Najmłodsza z rodziny de Saint-Blaune pociągnęła ją za rękę i podała młodemu księciu, który zdezorientowany stał na środku pokoju. W lewej dłoni trzymał cylinder, a prawą wyciągnął, czekając na podanie.

♫

Gdy poczuł lekki uścisk, przez moment znieruchomiał i zadrżał na całym ciele… Eloise? Dotyk jej miękkiej dłoni nigdy jeszcze nie wywołał w nim tyle emocji… Czyżby wreszcie poczuł prawdziwą miłość do córki markiza? Wcześniej wszystko było rywalizacją pomiędzy nim, a Alessio. Teraz mógł naprawdę się w niej zakochać. Jednak miał dziwne przeczucie, że to nie może być jego ukochana. Dłoń była drobna, także lekko drżąca i… nasuwała mu na myśl pewne wydarzenia z przeszłości. Do kogo należy ta dziewczęca dłoń? Pierwszy raz poczuł coś takiego, jakby nagle uderzył w niego piorun… Czy dlatego, że ich ręce drżały niespokojnie. Wyładowania elektryczne, plus i minus. Zupełnie różne charaktery, a gdy zbliżą się do siebie… iskrzy.

 „ Już… To Eloise! Tylko o niej myślisz! Kochasz ją!” – krzyczała w myślach Genevieve, bacznie obserwując całą sytuację. Pozostałe osoby także nie odrywały wzroku od nich.

- E… Estelle – szepnął w końcu Maxime, uśmiechając się lekko.